Seguidores

SOUTOVIDAL

No mais alto, o lado do monte, devaixo do penedo dos catro abades se atopa o Barrio de Pousadoros, pretiño de Soutovidal, dicese que aqui comenzou a nosa parroquia............Cristiñade

domingo, 25 de abril de 2010

" As nosas festas de Cristiñade "

Hay xente que chegou hay pouco tempo a nosa parroquia, e otra que e nova e non ten conocemento da historia das nosas festas, eu queria lembrar aqui, algun dacto de aqueles eventos que os nosos veciños tiñan hay moitos anos, festas, serans, gaiteiradas, romarias, e tamen danzaban os reis, hoxe todo esta no olvido, solo no ecordo dalgunha xente perdura. Cristiñade, como parroquia celebraba unas sete ou oito festas no ano, algunhas como, o 20 de xaneiro " San sebastian , a festa da pascua, domingo, lunes e martes de pascua, San Gregorio no barrio de Suotovidal, Asuncion festa que sulian facer as mozas, tamen no barrio de Soutovidal, San Cibran como romeria e gaiteirada, a Virxen do carmen, festa de devotos, no mes de Agosto a do Patron San Salvador, festa que devia facer o cura, esta festa se celebra o dia seis de agosto e no primeiro domingo despois do dia seis de agosto e a festa da patrona a nosa señora das Dores, esta a facian os veciños e veciñas, a organizacion desta festa variou varias veces, se fixo por barrios, e ultimamente se facia por comisions de veciños e veciñas voluntarios, estes festexos chegaron a ser muy sonados na zona do condado por a calidade das atuacions, pasando po la nosa parroquia o mellor das orquestas e bandas de musica de galicia, en ocasion atuaron grupos de coros e danzas facendo as delicias dos veciños. Hoxe a parroquia non ten capacidade nin social nin economica para facer algo que se parecese a aqueles festexos, como podedes ver de tantas festas e tan boas, non queda mais que os recordos.........

martes, 17 de noviembre de 2009

" A EVOLUCON DEL CAMPO DA "RAZON"





Con estas fotografías podemos ver como a evolucionado el campo santo, aquí llamado el campo " Da Razón" por el enclave...

" LOS MUERTOS PERVIVEN CON LOS VIVOS "

En nuestra tierra los difuntos perviven como mezclados entre los vivos. La muerte en Galicia, en las Vilas, aldeas campesinas y marineras, es el prologo de una nueva vida.Entre nosotros existe una profunda reigame del culto a los muertos.Desde el primer momento el hombre sabe que algún día tiene que morir; por eso la muerte influye poderosamente en la conducta humana, lo que produce todo tipo de emociones, sentimientos y actitudes aun que posible mente sea el miedo o el desasosiego a la respuesta mas típica de la muerte. ¿ A donde vamos cuando nos morimos ? al Cementerio, Un recinto cerrado adecuado para inhumar restos humanos, que cuenta con la oportuna autorización sanitaria y demás requisitos reglamentarios. Nuestra Parroquia Cristiñade en su larga existencia, adecuándose a los tiempos siempre tuvo Cementerio, no se entendería una parroquia con Iglesia y sin Cementerio, aunque este estuviese en el atrio de la Iglesia, como sucedía aquí as ta que en el año 1940 una comisión encabezada por el Cura párroco D. Demetrio Mosquera Losquiños, y D. Manuel Ucha Castro, Jose Presa Piñeiro, Manuel Rivero Quioino, Benito Piñeiro Groba, Alejandro Barrera Pousada, y Jose Gonzalez Lamas, bajo su dirección se construyo el Cementerio actual, es decir hace 69 años, este servidor recuerda muchas Tumbas alrededor de la Iglesia, aun hoy esisten cabeceras labradas en piedra verdaderas obras de arte, y que están en el mas grande abandono, estas cabeceras son patrimonio e historia de un lugar, de sus gentes, pero lo mas importante son las personas que allí descansa, Padres, Abuelos, Hermanos amigos o vecinos que nos merecen un respeto, y ese respeto empieza por conservar aquellas señales que nos los hacen recordar. Debemos conservar, mejorar, adecentar, o lo que se quiera, pero no debemos tocar los sentimientos emocionales de las personas, allí están seres queridos, que nos hacen que visitemos el campo " Da razón " enclave donde se encuentra nuestro cementerio. Acompaño este comentario con unas graficas que demuestran la ebolucion del cementerio en si, y que llego la hora de que pensando en una parroquia prospera y con población en aumento se necesita la ampliación o la construcion de un nuevo Campo Santo, donde al final los vecinos, como hojas de una historia alli iremos parar.......//.

jueves, 12 de noviembre de 2009

¿ QIEN SOMOS NOSOTROS LOS DE CRISTIÑADE....?


Os habéis preguntado alguna vez ¿ quien somos nosotros ?, como ser humano, como elemento social, numero elector, contribuyente, vecino, lugareño, o elemento a proteger como de aquellos "labregos" en extinción, motivo de visita a los que practican Turismo rural. Pues amigos mios, queridos vecinos, creo que esta llegando la hora en que tenemos que levantar nuestras voces contra la ingusticia y abandono Municipal que estamos sufriendo en nuestra parroquia "Cristiñade", en otros tiempos lugar de cultura, de hombres verdaderos responsables del movimiento vecinal. que con sus manos, pusieron en marcha lavaderos, fuentes, pozas de regadío, nuevos accesos, seguros mutuos de ganados, sindicato agrícola, alambiques en común, en fin, una gran lista de objetos y valores obtenidos que hoy quedan en el olvido,y ni siquiera somos capaces de conservar, para ello solo con ver los molinos "Das Maceiras" u otros lugares de nuestra parroquia.Todos los partidos políticos en la actualidad tienen representan tes en esta parroquia, los de la oposicion y los que están en el Gobierno, pero malos hijos de la parroquia son que a su tierra la ven quemar, desvaligar de servicios, negándole el desarrollo y no son capaces de reaccionar, no son capaces de pensar que las buenas hobras son del pueblo y para el pueblo, nosotros debemos dejar lo que eredamos en óptimas condiciones a nuestros herederos, pero aqu no, aquí es locontrario, nos gusta dar palmadas en la espalda del político frente al vecino para asi demostrar nuestra relación con los ineptos de nuestros políticos. Eliminacion de barreras arquitectónicas, aprovadas en un pleno, nuevas tecnologías, y muchos mas servicios que como pueblo, que como personas componentes de un ayuntamiento enimos que tener, sobre odo viendo si es que hay capacidad de observacion, que el rural es defecitario en todo....si en todo, los movimientos vecinales estan para ello, capitaneados por los presidentes en buscar iniciativas que espoleen a estos indignos mandatarios que rigen nuestros destinos, y que llevan al despoblamiento rural a los lugares, el cierre de escuelas, carencia de casas de cultura, pero que realmente impartan cultura, y no sean una simple cantina de estación, donde muchos de los parásitos sociales van a traer y llevar chismes y cuentos interesados, por que alguien trabaja por y para el pueblo, solo palos en la rueda queridos amigos saben poner eses que ahora son dirigentes, de cuatro chivos, eses que quieren salvar la patria y conservar lo que antes derrivaron y comieron buenas papadas a cuentas de comisiones de fiestas y damas..., solo cuando el sentido común vuelva a imperar en nuestra parroquia, solo cuando los hombres, sean hombres a la antigua usanza, tendremos una luz que iluminara el camino hacia el desarrollo y la igualdad entre Parroquias, y no solo invertir en una, y lo nuestro que lo hagamos nosotros con nuestros Dineros, para que seguir.... o nos ponemos firmesy decimos vasta o estos caciques nos aruina.....por un rural digno e actualizado "loitemos hirmans"

domingo, 8 de noviembre de 2009

UN SIGLO DE CRISTIÑADE, 100 AÑOS DE VIDA.


El 4 de Noviembre del año 1909, nacía en el lugar de Rabadeira barrio de la parroquia de Cristiñade Sra. Pastora Castro, una de las vecinas que bate el record de años vividos en esta parroquia al menos no esisten datos de otras personas que allan alcanzado esta edad. 100 años de vida, sufrimiento ,sacrifico, trabajo, y una familia de 8 hijos, 18 Nietos y 18 bisnietos, es el fruto de toda una vida, pero también es Cristiñade, son cien años de historia, por que cada vecino es la vida de nuestra parroquia, sin vecinos no hay parroquia, ni historia, ni patrimonio humano, cada uno de nosotros con nuestras aportaciones en cualquier de los ámbitos de la vida hacemos y damos vida a un lugar, creamos ese lugar, y con la muerte se muere un pedacito de este lugar. Pastora, mujer campesina con una juventud muy activa en lo social, contrajo matrimonio con D. José Presa, eran tiempos muy dificiles, pero con trabajo y tesón este matrimonio saco adelante a sus ocho hijos, con sus manos con las que trabajaron el campo, criaron el ganado, y formaron su hogar, hoy en el barrio de la Urcela, fueron un ejemplo del campesino que tanto Castelao defendia en sus escritos, apegados a su tierra, a su familia lucharon aquí para sobrevivir la miseria del abandono de los campesinos de estas tierras de caciques........
Alegría pues en este día, felicidades a la familia, y que el orgullo de la Abuela de Cristiñade se haga notar y que todos sintamos la felicidad de tener entre nosotros a una persona que hizo crecer su parroquia, la vio desarrollar en estos cien años y que nos entrega un legado que también nosotros tendremos que dar en herencia a nuestros venideros y futuros vecinos de Cristiñade. A titulo personal mis felicitaciones a todos, hijos , nietos y Biznietos, y a todos aquellos que vivimos con Pastora estos años, y a Pastora un abrazo y decirte que no eres mayor, eres una mujer con mucha historia de nuestra Parroquia.

miércoles, 28 de octubre de 2009

EFECTOS DEL TERREMOTO DE 1 DE NIVIEMBRE DEL 1755 EN CRISTIÑADE



Solo aquellas personas que quieren buscar un significado a las cosas tratan de investigar el porque. Hoy e querido plasmar mis inquitudes, el porque de una cruz de madera que esta dentro de la Iglesia de Cristiñade que dice : Contra Juradores y Mal Dicientes Hizose Misión, Año de 1751, esta cruz que es simplemente de madera con el escudo de los Padres Carmelitas que hicieron la Misión, y de color verdoso e sacado una conclusión muy particular y quizás vastante acertada en mi investigación,.El 1º de Noviembre de 1755 se produce el Terremoto de Lisboa ( Portugal ) el cual fue muy devastador en el que murió mucha gente y destrozo muchas casas de Lisboa, a las 09:30 de aquel día para muchos fue aterrador, en tierra todo se movía, casas, arboles, monumentos, puentes, etc y en el mar el sunami llegaba a las orillas con olas de 3 a 4 metros de altura, se dejaron ver en zonas como Ramallosa, Redondela o el mismo Vigo, también el río miño separo y echo fuera sus aguas llegando río arriba hasta Tuy y salvatierra, la gente arrodillada imploraba al redentor que parase tanto castigo, en Santa María de hoya falleció una anciana del susto y otra mal parió a los pocos días, aunque en el interior del rural los daños no fueron arrepientes les llego a los pobres campesinos, en eses años las construciones de las casas eran totalmente diferentes, poca cantería y muchas de madera y bajas en altura, no así en capillas iglesias o puentes, es aqui donde los desperfectos fueron muy cuantiosos , no solo en las fabricas de las iglesias sino la cantidad de bienes culturales históricos que se perdieron o destrozaron por las causas del seísmo, la escala por la que se midió fue MSK grados VII,.
En el año 1755 Reinaba en España el Rey Fernando VI, siendo secretario de estado Don Ricardo Walls y Gobernador del supremo consejo de Castilla, el Obispo de Cartagena, Don Diego de Rojas y Contreras.El Intendente General del Reino de Galicia era Don José de Avilés. Cristiñade en ese tiempo pertenecía a la provincia de Tuy, pasaría a la de Pontevedra el 30 de Noviembre de 1833 y quedo fijada en el Ayuntamiento de Ponteareas en el Decreto de 23 de Junio de 1835, contaba con pocos y pobres vecinos, sus recursos escasos provenian del campo. El 1º de Noviembre del año 1755 algo cambiaria para estos vecinos de Cristiñade, ese fatal dia, muchas casas sufriron los destrozos del seismo, algunas quedaron inservibles, pero lo que si no se notifica es la perdida de vidas humanas, muchos desperfecto y en los informes a que tuve acceso dicen Puenteareas: "se arruino la Iglesia de San Salvador de Cristiñade, cayéndose las paredes.Quedando los tejados de muchas casa con varias quiebras,. El Puente sobre el río Tea se ha desquiciado y amenaza ruina".siendo el concurso de gente que acudió al mercado que subía de mas de tres mil personas, se pusieron todos de rodillas pidiendo a Dios perdón cada uno de sus culpas y valiéndose a gritos de clamar a la majestad divina detuviese el rigor de la justicia.Escrito como de las actas municipales se estraen. Por lo que, expuesto lo anterior deduzco que la dichosa Cruz de madera que esta dentro de la Iglesia de San Salvador de Cristiñade es un recuerdo presente de la anterior iglesia reconstruida mas tarde, y así se conservo asta nuestros días, muda y sin que nadie supiera con certeza porque el merito de esta cruz de mas de 254 años dentro de la iglesia y haber pasado por muchas reformas y cambios en el interior siguiendo en el mismo lugar, que Dios la siga queriendo dentro y que san Salvador la Protega. Archivo Histórico Nacional

viernes, 16 de octubre de 2009

Unha Xuntanza o pe da Capela........no Barrio

O dia 12 de octubro tivemos unha xuntanza o pe da capela de San Gregorio, viciños e viciñas, nos honraron ca sua presenza na misa, un dia soleado nun marco de luxo, a cor verde do campo co azul do ceo e mas o brilo do sol, enchia de delicia o lugar de Soutovidal, e co repinicar das gaitas do grupo cultural de Arxen, vaixavan do monte do castelo uns aires de festa, festa na honra do noso Santiño que compartiu ca nosa señora do Pilar, os veciños os agasallamos con un viño da terra o terminar a misa, onde non faltou o baile das doce, tan tipico noutros tempos nas romarias da nosa terra.Os veciños de Soutovidal temos que agradecer os de toda Parroquia de Cristiñade o amor que profesan a este barrio, pois ca sua presenza e tamen ca sua axuda praa festa sempre foi muy grande.Cando se deu por terminado o acto, e se recolleu a xente, nos tamen fixemos sociedade, pois o aredor dunha mesa demos conta dun esquisito churrasco e unha reposteria donde as mulleres deixaron ver a sua destreza na cociña deleitandonos con unha surtida variedad de pasteis tipicos da nosa terra e que elas os prepararon con tanto agarimo. Isto e o que fai sociedade, isto e o que une os pobos, cando os veciños e veciñas se sinten unidos no mismo obxetivo.........a unidade parroquial.

miércoles, 23 de septiembre de 2009

" O PODER TERAPEUTICO DO MEL, XCELENTE E INSUBSTITUIBLE "


Si tomamos o ouro das abellas das nosas colmeas de Cristiñade e un bo complemento para a nosa alimentacion, vai moi ben en momentos enque esteamos decaidos e froxos intelectualmente.Nos revolucionan os globulos vermellos por que posue acido folico e contribue a aumentar a producion das defensas do noso corpo. E antiseptico e antibiotico e polo seu efecto emoliente facilita a dixestion, mellora o sistema respiratorio e o nervoso.
Cristiñade ten lugares onde emplazar as colmeas e por en valor os nosos Montes, a cantidade que podriamos producir, dada a flora diversa que temos , seria muy importante, e de diversas clases, como por exemplo a de "mil flores", romeo, breixo, castaño, e sin duda eucalito, xa que e a poblacion forestal malloritaria na zona.Hai moitos tipos de Mel alguns en realidade dificiles de encontra no mercado. Xa esta no mercado un tipo de mel producido polas nosas abellas Mel " Fraga do Rey " artesanalmente embasado pra o disfrute do consumidor entendido.....no esquisito.

lunes, 21 de septiembre de 2009

" A RIQUEZA FORESTAL DA ENTORNA..."




Nos encontramos en un lugar de privilegio, no todos pueden disfrutar del medio natural como nosotros lo hacemos, vasta un Domingo salir con calzado y ropa de abrigo y caminar por nuestros Montes, no solo la variada diversidad de arboles que podemos encontrar sino el granito, areas de recreo, miradores naturales, y una rica y sabrosa agua natural sin el mas minimo riesgo de contaminacion. Nuestros Montes también guardan signos y trazos de nuestros antepasados, capillas y lugares de culto, dolmenes o cavidades erosionadas por los años, una verdadera belleza que podemos disfrutar a muy poca distancia de nuestros hogares. La cruz fin de Siglo, ideada por D. Mariano Piñeiro Groba cura de la parroquia de Cristiñade, y inaugurada en el año 1900 por diversas parroquias que asistieron con su cruz parroquial a tal evento, construida en los aledaños de la Capilla de Sancibran en la parroquia Pontareana de Gulans, en el mismo paraje y a poca distancia se encuentra el "Penedo da bota" roca granítica que con la erosión del tiempo tomo forma de pie o Bota, hoy solo en épocas de corta de la maderase puede ver, en la misma ruta podemos encontrar tambien los penedos, "Da adreira " " Estileira " " O sentil " y el de " Sancibran " que al pie de la capilla del santo tomo su nonbre, esta gran roca granítico también sufrió el paso del tiempo, y la erosión se puede notar en diversos trozos que a sus pies se descolgaron del mismo, presenta dos grandes grietas y es de difícil acceso, siendo mucho mas peligroso el descenso del mismo. El arbolado que podemos encontrar en la zona es casi en malloria eucalito, pino, roble, castaño, las comunidades fueron también repoblando otras especies que no son autóctonos y su desarrollo es muy deficiente, todo este monte es de fácil acceso, tiene gran cantidad de senderos que lo hacen fácil de caminar, encontrando en estos paseos lugares como miradores desde donde se puedo ver el valle del Tea desde Mondaría asta su desemboca dura en el Romano por Salvatierra,. Aconsejamos un recorrido a los amantes de la naturaleza y del patrimonio natural rural de la zona, el paisaje, la flora y fauna de estos lugares hacen que el recorrido sea tranquilo y placentero al caminante...

miércoles, 16 de septiembre de 2009

" AS NOSAS AUTORIDADES ESCARANLLANSE E RISA......"

Eu quedo parvo. algo xa o son, pero cando leo as noticias dos xornales ainda mais tolo me poño, nun xornal decia asi " Cristiñade estrena alumbrado publico" e certo, publico e, pero novo.....un anaco donde non hay casas, donde hay vivendas quedou sin nada, solo donde se vexa que cambiaron as farolas........ que penduran dos paos de cimento, me pregunto ¿ Donde esta o movimento Viciñal, pra acalar estes abusos ? pra que nos chaman a o xuntamento a que levemos as necesidades da Parroquia, nin eliminacion de barreras, pista deportiva, internet, actos culturais, apertura de pistas, catalogacion do patrimonio historico, reparacion das fontes publicas, reposicion de señalizacion dos barrios, limpeza das ruas, hay senor, señor, somos uns miserables non somos quen de defender as nosas necesidades, pero de darlle ca man no lombo e facer de caciques si...... fagamos Bingo, cultua non interesa, fomentemos a ludopatia, e travallemos pra facer o que outros teñen dever de facelo, a esta parroquia sobralle a ipocresia na xente, ipocrita e aquel que savendo unha cousa dice outra, e diso hay muyto, e tamen hay muyta "toupeira" ou "Topo" sumergido minando os que sin interes, solo porque quere o mellor pra sua parroquia roenlle as espaldas. Somos unha sociedad enferma, envidiosa, e aprendices a politicos que non saven nin entenden o que e ou deve ser un movimento viciñal forte e unido capaz de conseguir que as necesidades da nosa parroquia sean tidas en conta e solucionas, que foi feito do "Val do tea" ou que se vai facer...donde esta avoz das forzas sociales da nosa parroquia pidindo explicacion, por que eses terreos quedan afectados pra sempre, os donos non poden dispor deles, non se save que vai acontecer......... as promesas daqueles politicos que veian unha solucion o emprego e que era tambo pra pontareas hoxe esta no olvido.......pidamos responsabilidades a que nos prometeo tantas cousas, que non nos importe ideoloxias, defendamos onoso venestar e os servicios que como cidadans temos que ter por que a ley nos lo da....... si queredes a parroquia solo loitando por ela demostrades os vosos sentimentos.....xa que nela vivimos.... eu seguiren loitando desde calque atalaya ou llanura, non preciso de sugestivos que travallan pro patron e non son libres, son escravos dos favores que pediron, son homes sin poder abrir a voca a merda chegalle as ourellas.......oiche.

viernes, 28 de agosto de 2009

" Espacios Naturales "


Na nosa parroquia hay un monton de sitios, ou lugares, que son de dominio publico, que dende o mais antiguo no tempo, estes espacios foron usados pra por madeira, montar os serranchins, as malladoras, e alguns outros que tiñan madeira pra poder axudar aquelas familias pobres pra arranxar a sua vivenda, estos lugares son os chamados "Baldios" lugares de dominio Municipal e de disfrute dos veciños da parroquia e son eles os que deven coidar e ter limpos estos lugares, respetando o medio natural, nada teñen que ver cos Montes en mancomun, xa que estos son entregados os veciños comuneros en escritura notarial e registrados o seu nome segun o xurado de Montes que e o organismo que tutela todas estas particularidades dos Montes en man comun. Tamen a Igrexia ten propiedades na nosa parroquia, sobre todo montes, estas propiedades son donacions que feligrses da misma fixeron, tanto a Igresia como a Capillas que se fundavan dentro da misma, unha na nosa parroquia foi a Capela da Virxen da "O" donde o seu fundador donou gran cantidad de terreo que esta pegado o Igresario y en zonas que limitan coa Igrexia, outros terrenos son do Ovispado, asilo de vellos etc, nos temos que protexer estes terreos, e un dever como cidadans, e non tratar de ocupalos ou usurpalos solo pra uns cuantos cando agora son de todos, a parroquia xa perdeu vastante destes terrenos ocupados por veciños que co veneplacito do reximen hoxe os teñen adosados os terreos do seu eido ou o seu eido creceu pra rua publica como en alguns casos levando o que e de todos pola amistade cos caciques de turno. Estes terreos devemos tratalos concariño, e non votar escombro e outras materias como pasa co "Baldio" de fonte Coba, as autoridades de medio ambiente deven ser coñecedoras de estas desfeitas, contaminando terras e manantiales, e distruindo o noso havita, medio natural onde vivimos.

lunes, 24 de agosto de 2009

" AS NOSAS FONTES"



Como cada domingo dispois da misa, un que ten tempo, da unpaseiño pola aldea, pola sua parroquia pra disfrtar da velleza do seu peisaxe, pasiño a pasiño po las corredoiras, non hay outra cousa, disfruata vendo o que os nosos pasados mantiveron en pe, foron quen de conservalo patrimonio e constumbres que no lugar habia e ainda queda algo, unha das cousas que estan desaparecendo da nosa parroquia son as Fontes, co nombre de Mermexa, Barroca, Tombo, da Porta,San Gregorio, Caneiro, ambrosia, grova, e muitas outras na nosa parroquia, pero hoxe quero suliñar unha en especial, aque no seu dia dava servicio a Gandra no barrio de Soutovidal, esta era a fande da regeira de Budiño, a miña pregunta e porque se destruiu o medio natural, e a quen dava e ahora da servico esta fonte da nosa parroquia......

miércoles, 12 de agosto de 2009

martes, 11 de agosto de 2009

" A Espadana si, o Ramo no "



As nosas festas parroquials, as que enchen o veran de troula e delicia, teñen unha configuracion que data de moitos anos, nelas se conservan significados e tradicions que datan de siglos pasados, que de xeito intimo identificanse cos havitantes e tradicions du lugar. Cristiñade, San Salvador, non podria ser diferente a outras parroquias, aqui tamen hay tradicions e costumbres que veñen de lonxe. Fai anos en Cristiñade celebrabanse 6 ou 7 festas no ano, cada unha delas co seu significado e tradicion, El Rosario, Asuncion, San Gregorio, San Cibran, El carmen, San Salvador, e a da patrona a Virxen das Dores,. San Salvador por tratarse da festa do patron da parroquia a organizava o Cura aunque tivera un mayordomo por el, a da Virxen das Dores foi a principal da parroquia, as chamadas parroquials, na antiguedad se organizava por Barrios, hoxe na actualidade se organiza por comision viciñal, o programa relixoso non tiña nada que ver co profano, o relixoso comenzava coa novena a santa e o izado da bandeira e unha docena de bombas de palenque oito dias antes das festas, logo durante a seman celebrabase misa e novena a ta o dia das visperas que comenzava o medio dia coa tirado de fuego que anunciava a chegada da festa, pola noite vervena e reunion de veciños e visitantes ou invitados das familias que pasarian a festa entre nos,. O domingo as sete da mañan con bombas de palenque se fai a Diana, e hora de despertar os veciños e veciñas pra arranxarse pra ir a misa ou pra acompañar a banda que despois de tomar o "taco" portara desde a casa do donante do almorzo a "ESPADANA" asta o atrio da iglesia pra ir na procesion da Santa, a Espadana na nosa parroquia e tradicional neste dia, en tempos pasados as distintas comision contratavan a sua confecion a un señor de Salceda, do barrio da Feira chamado "Jose do Palleiro" home este que estivera na inmigracion e truxo uns adornos muy particulares naqueles tempos, plumas de colores ou teñidas e cintas de muitos coloriños, con bonecas e roscas que despois se subastavan no torreiro da festa e os cartos heran pra comision, nesta parroquie algun ano segun puiden saver tamen sairon na procesion algun " Andor " pero o que nunca foi no procesion o " Ramo" este e carateristico doutras parroquias, sobre todo en aquelas donde a comision saliente yo leva a comision entrante, como fan por porriño ou Budiño no San Blas, o ramo tamen os novios casados yo dan os proximos a casar, son tradicions de lugares, cando se descoñece e mellor preguntar que intruducir innovacion que destruen o patrimonio cultural e etnografico da nosa parroquia, este ano este feito produciuse aqui nesta parroquia por xente que descoñece o sentir do significado das nosas cousas........

martes, 4 de agosto de 2009

XUNTANZA DOS VECIÑOS E VECIÑAS


O Domingo a saida da misa, a xente vai ver o tablon dos anuncios, sempre pode aver algunha nova de interes, antes se mirava por si habia unha subasta ou algien vendia comida do gando, agora iso xa non acade, pero pode haber outras novas que tamen poden interesar, e mirade por onde a sorpresa que levamos os veciños ali xuntos, nunha nota dun carteliño decia dunha Xuntanza dos veciños e veciñas da nosa aldea no lugar da fraga do rey o dia 5 de setembro, cada un que leve a comida e calquer trevello musical, ali imos disfrutar da amistade e dos xogos da infancia, ou aquelas outras cousas que nos lembraran o noso pasado, e poder darnos un saudo os que por motivos da vida hay tempo que non nos vemos. Pero ¿ quen organizava ? pois unha señora, unha muller nacida no barrio de Soutovidal, que viviu na urcela, e que dispois de andares mundo reside en vigo , pensou ¿ e se xuntara a parroquia nunha comida ?, non duvidou de organizar o asunto, uns carteliños e o resto o fai o voca a voca dos veciños e veciñas estou seguro, pois e certo, son moitos os que xa estamos comprometidos coa nosa asistencia apollando estas cousas espontaneas e personales de xente que quere a unidade, pero que temen queren a sua terra e os seus veciños, e que a nos demostranos que temos que contar con eles, con eses veciños que moitas veces si non estan con nos e porque nos non savemos abrirnos e collelos nos nosos actos, que temos que compartir iniciativas e amistad, non olvidarnos das nosas culturas labregas e gandeiras nin dos lugares de onde vimos. Gracias Salud Pereira Frnandez, dechesme unha alegria, ojala xente que coma ti volvan a terra e nos den un empurron cara a unidade, a non perder os valores mas importantes que ten o ser human o amor o proximo e a terra. Seguro que sera un exito, ti o mereces, e neste proxecto estaremos todos na tua axunda........

SOUTOVIDAL

SOUTOVIDAL

martes, 7 de julio de 2009

"COMUNIDAD DE MONTES DE CRISTIÑADE "


Xa se cumpliron trinta e un ano que eu formo parte da " Comunidad de Montes" da nosa Parroquia de San Salvador de Cristiñade, coñecin a todos os presidentes, uns con mais acertos que outros pero todos travallaron po lo ben da comunidade. Nestes anos a Comunidade axudou a o desarrollo da nosa parroquia, en infraestruturas vials, cultura, e servicios domesticos, a obra raiña foi a traida de auga as casas da parroquia, obra levada a cabo no periodo en que foi presidente da Comunidad D. Alfonso Serafin Ledo, con un costo aprosimado por villa de 350.000 pts, aunque desde o meu punto de vista non foi ven xestionada a obra xa que non ouvo distincion entre veciños comuneros e aqueles que sin ser veciños nin comuneros tiñan casa ou finca na parroquia e foron tratados igual cos demais, pagando 125.000 pts por villa. Outra das xestions que eu sempre puxen en dubida foi a rentabilidade do modo de vender a madeira, non sei a quen venificiava, se a o cortador, a comunidad, ou a quen a recevia no treto final. A adquisicion de maquinaria foi un herro, despois o recoñeceron e ahora aqueles que a compraron pedian a sua venda, escudandose nun ocordo asambleario, e siguindo cometendo o mismo herro na compra con reducidas ou escasas prestacions.A comunidade gastou cartos na pista de aceso a Fraga do Rey, en levar a lus electrica o parque de recreo, e sin dubida a construcion de dita area de recreo que tamen o seu acondicionamento custou vastante, hoxe e un orgullo parroquial donde os veciños poden disfrutar e descansat en un lugar entre a natureza. Respeto a sua organizacion deixa moito que desexar, non se cumple o articulado dos Estatutos en algun termo, non se ten enconta a lexitima viciñanza e calquer pode ser comuneiro, no eido da representatividade non se cumple, a inversion do tanto % segun presuposto en diferentes eidos segun a ley de Montes,. A finalidade das comunidades de montes quedaron fora de uso por que a sociedade e sobre todo o agro cambiaron no seu desenrrolo, no que as comunidades estavan orientadas. Pero a todo isto o que si e certo que a parroquia ten que agradecer a unha persona o seu esforzo e dedicacion en consegir que Cristiñade teña a sua Comunidad de Montes, e esta persoa e D. Laureano Alvarez un loitador no movemento veciñal, na coordinadora para a recuperacion dos Montes do Condado, el 7/ 7/ 79 tuvieon que forzar al alcalde de Puenteareas a que se cumpliera a ley de montes de 1968, donde se establecia que os axuntamentos estan obrigados a promover as xestoras pra a recuperacion de ditos Montes, esa ley establecia que o 20% deberia ser inglesado nas arcas municipais, en concepto de gastos de xestion e participacion en las cargas municipales, a coordinadora entendia que neste 20 % xa estaba incluido a inversion en melloras parroquias. Os presidentes que tivo a Comunidad de Montes foron : D.Laureano Alvarez Gonzalez, D. Adonis Groba Groba, D. Alfonso Serefin Ledo, D. Ramon Novoa, D Saturnino Rivero y en la adtualidad D. Jose Viqueira, tamen devemos ter presentes a todas as demais persoas que formaron as Xuntas rectoras que tamen adicaron o seu esforzo e traballo na procura do mellor pra Comunidade, alguns podemolo disfrutar outros desgraciadamente xa non estan entre nos pero a sua lavoura non devemos esqquecela............

http:soutovidal.blogspot.com

" O escapulario do Corazon de Xesos "

COFRADIA " SAGRADO CORAZON DE JESUS "

Na nosa parroquia que eu me lembre habia un dia no ano que as rapazas da escola se puñan de blanco, como si fosen recivir a primeira comunion, e despois de ensayar no colexio muitos dias subian o cruceiro e recitavan unha poesia eclesiastica con moita devocion e fervor, baixo a direcion da maestra Dona Pelegrina, e das que formabam a xunta rectora da cofradia do corazon de xesus, a presidenta dona Aurora Dominguez Barros do barrio da Urcela alias " A canonia " se encargava dos preparativos dentro da iglexia, aquilo era unha festa de devocion, asta traian un home pra que botaranlle as bopmbas na procesion. Esa cofradia chamada do Corazon de xesus, tiña moitas devotas na parroquia e tiñan un escapulario que puñian os dias da festa ou cando calquer membro fallecia na parroquia, este apostulado de la oracion data de tempos moi antiguo do 1877 en que o refrendou o Papa Pio IX, era de caracter hermandario un elemento de xuntanza socio-eclesiastica con fins parroquias e de axuda a fabrica. Hoxe solo queda como recordo ls escapularios, tanto deste " Corazon de Jesus " como de outra Cofradia que heran as fillas de Maria, rexidas estas por Maria Luisa, persoa muy afin a iglexia.

lunes, 29 de junio de 2009

" A NOSA ESCOLA CUMPLE 100 ANOS"


Este domingo, os nosos veciños de Gulans estavan de festa de cumple anos, o seu colexio, donado polo veciño Feliciano Barrera, cumplia 50 anos da sua construcion, pais, fillos e netos estudaron nese colexio onde foi Maestre D. Domingos Piñeiro do Barrio do Puño de Cristiñade, parece que ainda o vexo puxar pola "Lambreta", encendia costa abaixo na sociedad, donde nos tiñamos a nosa escola, de paquete levava a sua filla Alicia que traballava no comedor do colexio, seria pra os nenos de Couso, como e un Barrio muy retirado da parroquia comerian na escola xunto cos maestres. Pero ¿ a que ven isto ? pois querido meu nos tamen estamos de cumple anos, ! 100 ! cumple o edeficio da nosa escola "Antorcha" , no 1909 escomenzou a construcion no edeficio que hoxe e a Casa sin Cultura de Cristiñade, cunha xunta Directiva de ocupacion, ningen se lembra do acontecido hay un siglo nesta parroquia, unha obra feita por homes e mulleres que querian que os seus veciños foran xente culta que superan leer e escribir, e non como eles que se foron a emigracion e as cartas pra sua familia tiñan que escrivirllas outros, e lerllas tamen, diso temos documentos abondo que o certifican, esta escola foi pioneira pola calidade do material de ensino que nela habia, tanto humano como didactico, donde se facia escola pra nenos e maiores, non solo hera pra cristiñade, sinon que a ela podian vir de Nogeira, moreira e por su posto de cristiñade aunque habia que cumplir uns requisitos pois tiña unhas ordenanzas de reximen interior, tanto pra enseñanza como no estado de asistencia a clase. Ben, o motivo non e outro que eses que hoxe levan a batuta do movemento veciñal non foron a esa escola nin antes nin despois cando foi "Colexio Nacional ", enton pra eles a cousa non conta, descoñecen a historia do pobo, e cando non saves a orixen non saves donde vas...e si non sentes no teu propio interior o amor a tua terra, o patrimonio que outros con menos recursos nos deixaron, pasan estas cousas, unha casa grande pero valeira de contido cultural, etnografico e sentimental, seremos nos quen de deixar tanto como eles nos deixaron a nos..... o que temos outros loitaron por consegilo......¿manteremolo ?.

miércoles, 24 de junio de 2009

" A memoria historica ...da cultura en Cristiñade "



Quero lembrar o que aqueles homes, amigos meus, que hoxe xa non estan entre nos, me contavan na miña taverna, aqueles homes que viviron a sua xuventud sin salir da parroquia e outros que por razon de viciñanza da do lado a pasaron xuntos, disfrutando da sua xuventud cos medios que naquel tempo habia, pero que era unha xuventud sana e de participacion cultural vaseada no foklore, teatro, musica, e danzas que veñen de tempos moi remotos dificiles de poder afirmar. Na nosa parroquia de Cristiñade a musica foi unha actividad cultural muy notoria entre os veciños, podemos decir que casi todos participaron na Banda de Musica, donde os directores foron sempre da parroquia, e nela houvo grandes musicos que hoxe na actualidade ainda estan en activo, como referencia podemos nombrar a familia do Director Manuel Ucha ( Manuel de Regeiro ) en que casi todos tocaron en dita banda, e incluso sobriños formaban parte dela, seria interminable nombrar a todos, esta banda deixou de existir a la polo 50 e algo, foi a emigracion a que puxo en dificultades a sua continuacion, asi como o momento socio-economico que a xente da parroquia vivia.Tamen non podemos esquecer os Gaiteiros, un "o cego da porteliña" que era o encargado de amenizar os asados do mes de Maio na " Piñeira" xunto co requinto "Jose do Coxo" os asados sempre tiveron unha grande tradicion nesta parroquia, tamen estava "Os rabiosos " de gaiteiro Avelino Groba, caixa Alvino do Coxo, e bombo o tio Constante ledo, este gaiteiro o recordo en romarias de san cibran e naguha farra viciñal, pero non podemos esquecer os ranchos de reis que tamen habia nesta parroquia a la polos anos cincuenta o rancho formado por Jose Gonzalez " Mexego" no Bombo, Juanillo de Palos a Gaita, Filiberto Sobrino no tambor, e de danzantes, Maximino Ledo "Mino de perfeuta", Adolfo de Viñanova, e de mulleres, Luz de Trigo e Carmiña de Julio de Penela, estes ranchos de reis foron actuar a moitos lugares, en unha ocasion foron por navidades actuar a vigo e de regreso tiveron que vir desde o porriño ape asta Cristiñade, todo pundunor e ganas de levar a cultura e o nombre da parroquia polos lugares. No teatro podemos decir que sempre tivemos aqui vos grupos, dende os anos despois da gerra en que eran nosos pais os actores a ta hoxe, hay poucos anos tivemos un grpo que cosechou grandes exitos chegando a facer unha xira por america levandolle o noso teatro os emigrantes da nosa terra, este grupo poñia en escena obras de Manuel Varela Buxan e foron agasallados pola viuda do actor na sua terra de Lalin. Tamen tivemos coros e danzas na epoca das xuventudes Progresistas, e incluso moito antes nas cinco esquinas nun local que foi baile, panaderia, ensallava un grupo donde o director era Jose do coxo, tendo de primeira parexa de baile a "Pilar da Fouca" e "Salvador da axencia", excelentes bailadores y cantores, tameen facian seran na no barrio da urcela nunhas casiñas que estavan frente a taverna da Urcela, donde Laureano afumaba os cabazos, todos estes e alguns mais recordos mos contaron eles, e eles tamen os viviron e disfrutaron....... hoxe todo e unha ruina, sobre todo no que a cultura se refire...

jueves, 11 de junio de 2009

" A auga "


A auga amais de ser hoxe un servicio comodo, foi un elemento vivo, un recurso natural que servia para mover trebellos, serradoiros ou muiños. Favorecia a relacion coa veciñanza, nas beiras dos rios, nos lavadoiros ou arredor das fontes, puntos de encontro na vida cotia, para lavar a roupa, bañarse en dias de calor, regar as leiras ou ir buscala a fonte para beber, e botar unha parrafada co veciño......

A NOSA LINGUA

O galego e o mais valioso dos nosos tesouros inmateriais, xunto coa musica que tamen e outro tesouro. Realmente e dificil ver o valor de certas cousas ate que sentimos a sua carencia, a sua falta, cando xa e tarde..... Hoxe e talvez tarde para recuperar os muiños das "Maceiras" muiños que hixe a ningen se lle ocorriria desprotexer, mais iso nos anos 50 non se viu. Hoxe e tarde para recuperar o que foi destruido, mais non e tarde para aprender deses erros e protexer o que nos resta.

domingo, 7 de junio de 2009

" NA HONRRA DO MAESTRE MANUEL PIÑEIRO GROBA"


1890, O dia un de xaneiro deste ano, e como ultimo vinvio, de unha prole de oito hirmans, naceu na nosa parroquia de Cristiñade, donde pasou a sua infancia, e os seus primeiros anos de estudante, que terminou no Porriño, o lado de seu hirman mayor que era cura,D. Mariano Piñeiro Groba. O 27 de septembro do 1904, con 14 anos aproba o bachirelato no instituto de Pontevedra, e no 1905 comenza a estudar Maxisterio en pasantia de maestro en Ponteareas, no 1906 aproba os cursos de maestre elemental e rebalida, e escomenza os estudios por libre para maestro de primeira enseñanza superior, no 1907 aproba a carreira de maxisterio con 18 anos de idade, no 1908 comenza o exercicio de maestre nacional na parroquia de Trabadelo

" O IDIOMA GALEGO "


Do unico xeito que se pode aprender unha lingua; desde neno. Non nos liblos ; senon na casa,coa familia, cos amigos. O que ahi que facer e sensavilizar a xente respecto a isto, eque adoiten, que se afagan a falarlles galego a os rapaces, iso e o que hai que correxir e ese e o gran labor dos maestres, falarlles en galego a os rapaces, non enseñarlles o galego senon falarlles o galego, e que o rapaz lle conteste en galego e enton para o rapaz o galego vai adquirindo categoria cada vez maior. E chegaria o dia en que o pai lle falara en castelan e o rapaz lle respondera en galego. Este e o gran ideal.

de: Xoaquin Lorenzo.

viernes, 5 de junio de 2009

" O Voso Inerno "

Asi ende ver alguns, as suas almas, po lo que fan na terra e contro a terra que os veo nacer...

" O PURGATORIO"

Na nosa iglesia hay un retablo dun tal "Cerviño" esta no altar da nosa señora das Dores, e muy venerado po los veciños e veciñas, pois e na honrra da padroa da nosa parroquia de San Salvador de Cristiñade, o patron e San Salvador, aunque hay dactos que a lo polo ano 1400 era San Santiago, cando cristiñade era un coto realengo das familias de Montenegros e Soutomayor e formaba parte do arciprestazgo de Rivadetea na provincia de Tuy... bueno iso e historia que contarei outro dia, pero o que si penso e que da quela xa habia malos veciños na nosa parroquia, non solamente os atopamos agora, eses, ipocritas, falsos, e miserables, que te craban po la espalda, e diante de ti son terciopelo, con sonrrisas de ourella a ourella, u conto e que moi ben non nos devian mirar daquela pois este gran escultor xa nos demostrou que alguns abian de ir pra o inferno, donde o demo os pondria a reximen o lume como si foran chourizos, bueno alguns....... , parece ser que tiveron que vir os Carmelitas no ano 1751 a facer unhas misions para evangelizar a nosa parroquia pero ainda quedou moito por facer.., testigo da mision e a cruz de madeira que esta dentro da nosa iglesia co escudo dos Carmelitas, hay que ser bos, xustos, e pensar que pouco tempo estamos na terra, na nosa terra, e que podemos terminar no lume........

martes, 26 de mayo de 2009

ROMARIA DE SAN CIBRAN


Na parroquia de Gulans, termo municipal de Ponteareas se celebra a romaria de "San Cibran" santo das tormentas, a quen as vellas pedianye protecion os dias de invernia e treboada sentadas na lareira, santo bruxo, se dice que foi feiticeiro antes que santo, hay un libro que se lle da a autoria chamado "O ciprianillo" libro que non estava ven visto que se leera. Ten este santo a sua capela no alto do Monte da parroquia no coto que leva o seu nome, este dia acuden a esta capela moitas parroquias con as suas procesions levando a cruz parroquial e unha chea de santos, neste monte no ano 1900 construiuse por iniciativa do cura D. Mariano Piñeiro Groba natural de Cristiñade unha cruz chamada fin de siglo, neste ano acudiron un monton de parroquias coas suas procesions com motiva da inauguracion, tamen nos alrededores da capela hay uns penedos pero hay un que sobresale dos demais que leva o nome do santo e un autentico mirador hacia o val do tea, tamen hay unha fonte con unha auga muy fresca e cristalina que fai a delicia dos romeros. Esta romeria de San Cibran se celebra o ultimo domingo de Mayo, despois hay outra celebracion que e en septembro creo que ala polo 16, en que e o dia do santo pero menos concurrida que esta de mayo.

lunes, 18 de mayo de 2009

lunes, 11 de mayo de 2009

IMAXES DA NOSA TERRA






FESTA- ROMARIA DE SAN GREGORIO EN SOUTOVIDAL.....



Os dias 9 e 10 de Mayo foron dias de festa no barrio, sonou a gaita, e oubo festa rachada o sabado e o domingo non tivemos tanta sorte, pola mañan poido subir a Santa desde a iglesia as ta a capela e sair a procesion do santo Gregorio as ta o cruceiro acompañado de moitos devotos e devotas do santo, moitos veciños que por cuestions deversas non viven no barrio honrraron o santo casua presencia, e dos alrededores, de Salceda, Nogeira, Moreira, Arxen, Gulans etc acudion a venerar o santo que e tan abogoso do estomago, protector das cosechas, e defensor das pestes. O barrio de Soutovidal ten que agradecer a toda esta xente que acudio e tamen a sua colavoracion coa comision de festas, dandonos folgos pra que sigamos en anos vindeiros celebrando esta festa-romaria do San Gregorio.Un acto muy xinxelo e de agradecemente a Señora Aurelia Carrera por os seus 63 anos adicada a conservacion e mantemento da capelo do santo, coidando da sua limpeza e costodia da chave, ela e historia no barrio, non solo da capela sinon po los anos que nel leva vivindo. A todos e todas aquelas almas que por a festa fixeron algo nos damosye as gracias, e os que ainda non fixeron nada invitamoslos a que pra o ano se sumen a nos e nos apollen nestes actos que forman parte da nosa cultura popular do rural de galicia

jueves, 7 de mayo de 2009

A FESTA NA HONRA DE SAN GREGORIO...


Estamos no cuarto domingo de pascua, e cando se celebra no barrio de Soutovidal a festa na honra de San Gregorio na parroquia de Cristiñade, este barrio un dos mais altos da parroquia despois de Pousadouros, foi en temoso pasados muy poblado, e a xente se adicava a agricultura e ganderia, sendo este lugar uns dos principais da comarca de ponteareas que na festa dos "Remedios" no mes de septembro enchia a plaza da iglesia de sandias, todas transportadas en carros de bois no medio da palla do centeo "do colmo". Este barrio pola sua situacion xeografica entre, Nogeira, Chandespiño, Salceda e Picoña ten moitos devotos do santo e tamen da festa, as xuventudes dos diferentes lugares sempre acudiron con delicias a estes festexos, ainda que tamen ohubo grandes liortas entre uns e outros, e de recordar aquel carro de viño de Redolfo de Milia que despachava viño por cabazos, e as rusquilleiras por centos, lembramos a Perfecta, Candida ou xa mais lonxana a Maria da Ferrancha, o palco de madeira foi obra do Carrizo home que se amañava na carpinteria, hera de por e sacar, se guardava na entrada da Capilla, a campa da capela e pequena e xiratoria ten poucos anos posta no pequeno campanario tipo espadana, o seu sonido cubre o barrio iso si. Boas festas pra todos e que disfrutedes do San Gregorio, adbogado do estomago, articulacions, protector das cosechas e defensor das pestes, unha esmola ven a merece este santo........Nicolas Esfrondatti..... San Gregorio XIV. Nos protexa atodos... e todas.

miércoles, 29 de abril de 2009

Blogger :: SOUTOVIDAL :: Configurar cabecera

Blogger :: SOUTOVIDAL :: Configurar cabecera

OS CAMIÑOS ROMANOS

Domingo Fontan naceo precisamente o 17 de abril do ano 1788 no mesmo Portadeconde e faleceo en Cuntis, o 24 de Octubro de 1866. Sendo xa cativo aprendeo ingles, Frances, e latin.Sendo ainda adolescente trasladouse a compostela para matricularse na USC , onde cursou os estudios de Filosofia, leis e canons, ciencias exactas e teoloxia.En 1817 enpeceo a medicion pra confecionar a primeira carta xeografica de galicia, que tardo 17 anos en finalizala e entregarya a raiña Gobernadora Maria Cristina, que a mandou imprimila no ano 1845 en francia, pra confecionar a cata de galicia tivo que percorrer toda terra galega por camiños de dificil aceso que solo puido facer en cabalo.

" NOITE DE INVERNO E BARAXA..."


Vai Manuel na taberna, el pide unha marrasquina, o tendeiro xa save o que Manuel quere, forman banca ou partida, sempre escolle o que vai botar a auga do seu prado, nas noites de xiada pra que non se queime o prado e preciso botarlle agua de pe, enton andan as "toles" abrindo e cerrando, uns a espreita dos outros, vixiando os seus movementos, cando cerra a taberna ou se termina a partida a la polas duas da madrugada empeza o vaile das inxadas na tl, agachados detrs dos pinos, como unha brinqueta de nenos e rapaces, ahora ti logo eu, pra mañan presumir de quen quedou ca agua no prado toda noite, xa non ahi rolda nin prorroteo, solo anda o chamado pe da poza ou a levada da sangradouro,con jaban, uo gabardina vella, tamancas ou botas de goma, pra friaxe da noite, con faroles e linternas percorren os regos cerrando toles como....tolos pola auga.

domingo, 26 de abril de 2009

Muertos culturalmente...........Cristiñade

Sinto envexa san, cando percorro outras parroquias da nosa visbarra, nelas as xentes sinten os seus orixes, a sua cultura rexional, o folklore, non se avergoñan dos oficios dos seus antepasados, transmitindolle os mais novos do lugar todas aquelas vivenzas, so sabendo de onde ves as de saber a onde vas......
Sinto magoa o saber que esta xeneracion nin siquera ten a ven recoñecer a lavoura dos seus pais e avos po lo ven da nosa parroquia, por que so eles sin tanta modernidade foron quen de conservar a cultura coas suas obras de teatro, vaile, rancho de reis, asociacions, sendo estes os de agora mais libres economicamente pero moito mais pobres no espiritu cultural.
Temos casa........ de Cultura valeira, temos muiños........con silvas, temos obras..... non de teatro, temos asociacions...... manipuladas, temos xuventude........ non aproveitada, temos...... nada. Non son os politicos quen teñen que conservar a identidade dunha parroquia, son os veciños e veciñas quen teñen que velar por ela, co seu cariño, traballo e union por ela, demostrando que se sinte no corazon amor pola sua terra, terra que nos ade cubrir o fin dos nosos dias, cando so queden o recordo dos que pasaron e fixeron que Cristiñade cuntinuase no tempo, sempre na memoria como nós buscamos na historia do pasado, os que fixeron posible a erdanza que recollemos....

Búsqueda de blogs de Google


O Barrio e a sua xente

Datos personales

Mi foto
Ponteareas, Pontevedra, Spain
Parroquia del Ayuntamiento de Ponteareas Pontevedra España. Soutovidal es un barrio de esta parroquia

Mi lista de blogs